کد مطلب:150197 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:235
عهد حسینی، عهدی پایدار
غربزدگی امروز می خواهد ما را از عهد حسینی جدا كند. امروز هم دو عهد و دو جبهه در كار است: یكی عهد و جبهه ی حسینی كه حیات انسانی را معنی دار می كند، و دیگری عهد و جبهه ی ترس و پوچی كه همه زندگی را تباه می كند. حسین علیه السلام كهنه شدنی نیست؛ اما علت كهنه شدن جامعه اسلامی در اثر نزدیك شدن به فرهنگ معاویه است (و نه در اثر مرور زمان). برای كسانی كه به عهد نبوی پیوسته اند، حسین علیه السلام همیشه زنده و جاوید است و فقط عهد نبوی است كه تازه اسلام و تازه می ماند. فهم این مطلب در سایه حكمت و نهضت حسینی ممكن است و لا غیر.
وقتی فرهنگ اموی همه روابط را اشغال كرد و زندگی بر اساس ذوق اموی، عادت جامعه شد برای فرد، تنها انتخاب میان راه های ناحق باقی می ماند، مگر اینكه حسین وار بر اصل فرهنگ اموی شورشی صورت بگیرد و یك راه جداگانه ای مطرح شود.
در فرهنگ معاویه ای فكر و اخلاق و تربیت و ادب همه رمی شد و هیچ كس نفهمید كه حقیقت اسلام در حال از بین رفتن است و حتی متوجه نشدند آن نمازی كه در فرهنگ معاویه خوانده می شود نماز نیست، چنان كه حج اش نیز حج نیست. در اردوگاه حسین علیه السلام و با ملاكی كه حسین می دهد، فرهنگ رمی همه چیزش باطل و شیطانی است. بهداشت فرهنگ رمی معاویه یعنی فاصله گرفتن از ملكوت، و مقصد را «تن» انگاشتن و به حیوانیت بیشتر پرداختن. ولی همان بهداشت در فرهنگ حسینی «من الایمان» است. راستی چه ساده اند آن هایی كه می خواهند با آشتی با فرهنگ غرب حقی را برای انقلاب حفظ كنند. ارزش های جهت دهنده از درون فرهنگ كفر صادر نمی شود بلكه از درون فرهنگی برمی خیزد كه تسلیم زندگی پوچ دنیازده ی اموی نشده است.
انسانی كه پوچی خود را نمی خواهد ولی شرایط پوچ گرایی فرهنگ اموی را می پذیرد، راه جدیدی پیشنهاد نمی كند و از انحرافی به انحرافی پا به پا می شود و حسین علیه السلام مقابل فرهنگ اموی می ایستد و عالم دیگری را پیشنهاد می كند كه سراسر، غیر فرهنگ اموی است، نه اینكه با چند انتقاد جزیی بخواهد با آن فرهنگ روبرو شود. اصلا عالم حسین علیه السلام عالم دیگری است و بر عكس، فرهنگ غیر الهی، سراسرش پا به پا شدن از خطایی به خطایی دیگر است. تا زیر سقف چنین فرهنگی هستید از ستونی به ستون دیگر پناه برده اید، ولی از تمام این فرهنگ آزاد نشده اید چون عالمتان عالم فرهنگ رمی است. باید عالمتان عالم حسینی شود تا نجات پیدا كنید. این جاست كه همواره یك كارشناسی می آید و بقیه كارشناسان را تحقیر می كند و خودش حرفی می آورد، و بعد كارشناس دیگری می آید و قبلی را تحقیر می كند؛ چرا كه فرهنگی كه به معصوم وصل نباشد از خطایی به خطایی دیگر پناه بردن است.
وقتی فرهنگ اموی همه روابط را اشغال كرد و زندگی بر اساس ذوق اموی، عادت جامعه شد برای فرد، تنها انتخاب میان راه های ناحق باقی می ماند، مگر اینكه حسین وار بر اصل فرهنگ اموی شورشی صورت بگیرد و یك راه جداگانه ای مطرح شود.
در فرهنگ معاویه ای فكر و اخلاق و تربیت و ادب همه رمی شد و هیچ كس نفهمید كه حقیقت اسلام در حال از بین رفتن است و حتی متوجه نشدند آن نمازی كه در فرهنگ معاویه خوانده می شود نماز نیست، چنان كه حج اش نیز حج نیست. در اردوگاه حسین علیه السلام و با ملاكی كه حسین می دهد، فرهنگ رمی همه چیزش باطل و شیطانی است. بهداشت فرهنگ رمی معاویه یعنی فاصله گرفتن از ملكوت، و مقصد را «تن» انگاشتن و به حیوانیت بیشتر پرداختن. ولی همان بهداشت در فرهنگ حسینی «من الایمان» است. راستی چه ساده اند آن هایی كه می خواهند با آشتی با فرهنگ غرب حقی را برای انقلاب حفظ كنند. ارزش های جهت دهنده از درون فرهنگ كفر صادر نمی شود بلكه از درون فرهنگی برمی خیزد كه تسلیم زندگی پوچ دنیازده ی اموی نشده است.
انسانی كه پوچی خود را نمی خواهد ولی شرایط پوچ گرایی فرهنگ اموی را می پذیرد، راه جدیدی پیشنهاد نمی كند و از انحرافی به انحرافی پا به پا می شود و حسین علیه السلام مقابل فرهنگ اموی می ایستد و عالم دیگری را پیشنهاد می كند كه سراسر، غیر فرهنگ اموی است، نه اینكه با چند انتقاد جزیی بخواهد با آن فرهنگ روبرو شود. اصلا عالم حسین علیه السلام عالم دیگری است و بر عكس، فرهنگ غیر الهی، سراسرش پا به پا شدن از خطایی به خطایی دیگر است. تا زیر سقف چنین فرهنگی هستید از ستونی به ستون دیگر پناه برده اید، ولی از تمام این فرهنگ آزاد نشده اید چون عالمتان عالم فرهنگ رمی است. باید عالمتان عالم حسینی شود تا نجات پیدا كنید. این جاست كه همواره یك كارشناسی می آید و بقیه كارشناسان را تحقیر می كند و خودش حرفی می آورد، و بعد كارشناس دیگری می آید و قبلی را تحقیر می كند؛ چرا كه فرهنگی كه به معصوم وصل نباشد از خطایی به خطایی دیگر پناه بردن است.